Voorziene aankomsttijd in Bierbeek : maandagochtend om 6.30 uur
De leerlingen van het 5de en 6de leerjaar gaan van 2 februari t.e.m. 10 februari 2025 naar Oostenrijk.
Elke dag delen we de ervaringen, activiteiten en ontdekkingen van de leerlingen zodat u mee kunt genieten van hun avonturen in de sneeuw.
Verslag van dag 7
Ik heb een beetje last van een readers block. Of zou het misschien al dat zwarte gat zijn waarin je valt na zo’n fantastische week? We zitten op de bus richting Bierbeek (Een andere bus met een andere bestemming zou een beetje raar zijn toch?) en ik denk terug aan onze dag…
De ochtend van het vertrek verloopt redelijk chaotisch. De kinderen moeten hun valiezen al allemaal uit de kamers halen voor het ontbijt, want de bus met de volgende kinderen zien we al toekomen. De kamers moeten in sneltempo gekuist worden. In een sneltempo gingen wij naar Dachstein West voor een laatste skidagje. Voor zij die het nog niet doorhadden: sneltempo = chaos! De instructies van onze immer gestructureerde juf Hannah waren weer zeer duidelijk. Toch staan er een paar kinderen aan de ontbijttafel met de vraag: “Zeg juuuuuuuuf, wanneer moeten we eigenlijk onze valies maken?” Eventjes inademen en zeggen: “Dat moest eigenlijk al lang gebeurd zijn, maar niet erg, we regelen dat wel!”
De kinderen laten de chaos niet aan hun hart komen en hebben allemaal zin om er gewoon nog een keiharde lap op te geven! JEEEEEEEJ !
Een fantastische skidag met de snoetjes in het zonnetje. De Lammertaler Muzikanten zorgen voor een Oostenrijks streepje muziek, zaaaalig!
Als ik zo eventjes rondkijk, is de helft van de bus al stil. Sommigen lezen een boekje, anderen spelen een klein spelletje,.. Er worden zelfs al een paar nestjes gemaakt en kussens opgeklopt om rustig te kunnen indommelen.
De kinderen krijgen vandaag ook ALLEMAAL hun skidiploma. Boven op de berg, met uitzicht op de hoogste toppen. Mega trots en fier nemen ze hun diploma in ontvangst. Eventjes zijn we afgeleid door een gigantische roofvogel die over de toppen van de bomen vliegt. “Een buizerd? Nee, te klein. Of wacht, een steenarend ?! Ja! Met die witte vlekken op zijn vleugels!” We zijn super trots op onze leerlingen, ook de leerkrachten en moni Peter staan te glunderen!
Als we terug in het Jugendhotel toekomen, worden we meteen gebriefd door Frau Kraft over het vertrek: “Das Abendessen wird um Viertel nach fünf serviert und der Bus fährt um sieben.” Eventjes die hersenen aanzetten, want wij spreken alleen Duits op z’n Jean-Marie Pfaffs.
Als avondeten krijgen we rijst met kalkoen en witte kool. Ja, twaalf uur op de bus zitten en allemaal witte kool gegeten in de avond… Jullie mogen zelf invullen... SNIF SNIF
De bus is alweer een tikkeltje stiller. Het is me toch gelukt om nog een verslagje te schrijven. Net zoals in Gossip Girl zit er een schrijver achter de verhaaltjes van Sneeuwklassen. Hebben jullie al kunnen raden wie het is/was? Ik hoop dat jullie zo een klein beetje hebben kunnen meegenieten van deze formidabele tijd!
Begin al maar af te tellen naar het weerzien. De kinderen doen dat ook! Al hebben we meer dan één keer gehoord dat dit de BESTE REIS OOIT IS.
Slaapwel en tot morgenvroeg allemaal! Of zoals Gossip girl de allerlaatste aflevering eindigt:
xo xo juf Charlotte
Verslag van dag 6
Vandaag is het de voorlaatste dag. “Huh, de voorlaatste dag? Wil dat dan zeggen dat we morgen vertrekken, meester?” Ja, dat is meestal de betekenis van de voorlaatste dag… Sommigen beginnen wel te hunkeren naar het thuisfront. Dat merken we aan de extra knuffels die we in het voorbijgaan krijgen. Stiekem vinden we dat niet zo heel erg hoor!
Het ontbijt verloopt steeds rustiger, de vermoeidheid begint nu echt wel toe te slaan. Het is eerder een cocktail van vermoeidheid en adrenaline, want vandaag vertrekt iedereen naar het grote gebied om te skiën. De bus die we moeten nemen naar het gebied, lijkt ons in eerste instantie gewoon voorbij te rijden. Ja, lap daar stonden we dan! Na een klein paniekje zagen we dat de ‘schibus’ ons dan toch niet vergeten was.
De busrit is vooral warm en saai, maar als we Dachstein West naderen, kan je in de verte tussen de bergen de eitjeslift al zien. “Eumh, ik mag hopen dat we daar niet op moeten?” zei er een leerling met knikkende knieën. Nog voor de leerkrachten, de leerkracht wilde uithangen en de kinderen wilden sussen, zei Bompi: “Eumh, ja zeker wel!" "En vanaf hier lijkt dat nog niks!” SLIK
We verzamelen aan de Donnerkogelbahn of de eitjeslift en gaan daarna allemaal samen naar het tussenstation. Aan het einde van de eitjeslift is er een magnifiek uitzicht, maar ook alleen maar startende rode pistes. Dat is voor beginnende skiërs (nog) geen optie. Terwijl je de lift neemt, heb je zicht op de blauwe piste waar de beginners vandaag skiën.
‘s Middags eten we samen onze picknick op, op het grasveld langs de piste. Het is maar een korte pauze, want we willen zo snel mogelijk het grote skigebied verder verkennen. Zoveel om te ontdekken zoals een parcours om te slalommen en echte jumpkes die we kunnen maken.
Tijdens het vieruurtje houden we een heuse mini après-ski met glühwein (lees ook: bosbessenthee). Liedjes van Helene Fischer mogen niet ontbreken volgens juf Els. Het zijn eigenlijk vooral de leerkrachten die mee kelen met de liedjes. Juf Karlien zou in een tweede leven graag DJ willen zijn of gewoon keigoed kunnen zingen. Dat eerste kan ze straks op de fuif al eens uittesten. Dat tweede hebben we uit haar hoofd proberen praten na de meezing sessie…
De allerlaatste avond staat voor de deur. Dat mag je redelijk letterlijk nemen. De deuren van de fuifzaal worden omstreeks half acht bestormd. ‘t Is wel heerlijk om nog eens een fuif mee te maken die vroeger begint dan klokslag twaalf uur. De kinderen hebben weer hun best gedaan om zich zo mooi mogelijk uit te dossen. Een drankje en een snackje zijn nu gratis, de casino - eigenares heeft een beetje gesponsord na haar fameuze avond eergisteren.
Vanaf het eerste liedje zit het er boenk op. De dansvloer staat meteen vol en de fonkelende oogjes verlichten de fuifzaal. Het was werkelijk een magnifieke avond! “HOE DANSEN DE MEISJES? AHI AHI! EN HOE DANSEN DE JONGENS? NOU ZO, NOU ZO!”
De valiezen zijn gemaakt, een laatste ski-outfit ligt klaar en de jogging voor de busrit steekt in de rugzak. Het is ongezien hoe snel de dagen hier voorbij zijn gegaan. Morgen koesteren we de laatste dag. Nog één keertje op de latten en nog een paar uur tijd om extra onvergetelijke herinneringen te maken. Welterusten!
Verslag van dag 5
Bocelli zingt luidkeels om 8u ‘s morgens door de gangen van het Jugendhotel. Ook al staan we hier al later op dan thuis, blijft het toch een opgave om vóór 8u op te staan (zoals alle leerkrachten eigenlijk proberen te doen). Er werd gezegd dat het vandaag een beetje minder goed weer ging zijn, maar de oogjes zijn nog niet goed open of de zon schijnt al gaaf door de gordijnen. Geen reden tot paniek dus!
De gevorderde skiërs maken zich klaar om naar het grote gebied, Dachstein West, te vertrekken. Ze krijgen van Frau Kraft allerlei lekkers om in hun lunchpakket te steken. Om half 10 worden ze verwacht aan de bushalte beneden aan het hotel. Na een rit van nog geen kwartiertje komen ze al aan. De ankerlift is meteen verleden tijd. De eerste lift is direct een eitjeslift, helemaal tot boven. Daar wacht hun een magnifiek uitzicht over de bergtoppen. En dan is het tijd om volledig los te gaan in het gebied. De skimonitoren pikken hun favoriete pistes eruit en laten de kinderen mee genieten van een heerlijke voormiddag.
Na hun zelfgemaakte lunch en een frisse cola verlaten ze het zonnige terras en is het tijd om de ski trucjes boven te halen. Ze skiën naar het ‘snowpark’ om enkele tricks en jumps te oefenen.
De beginnende skiërs blijven nog een laatste dag op de piste langs het hotel. Ideaal om hen volledig voor te bereiden om morgen ook andere oorden te gaan verkennen. Ook de kinderen voor wie het de vorige dagen nog een beetje moeilijker verliep, hebben ALWEER hun grenzen verlegd. Ook al hebben we vandaag wel het beste excuus ooit gevonden om even te rusten: een plotseling ontwikkelende sneeuwfobie.
‘s Middags is het een klein beetje rustiger tijdens het eten doordat de gevorderden picknicken op een berg in Dachstein West. De pot schaft: PASTAAAA!. Huh, jullie waren toch in Oostenrijk, horen we jullie denken? Uiteindelijk is Italië een buurland van Oostenrijk dus zo raar is dat nu ook weer niet. Of zou Bocelli hier iets mee te maken hebben?
Na ook een namiddag geskied te hebben, wachten de kinderen elkaar op in de refter. Tijdens het opsmikkelen van het vieruurtje en het drinken van een tasje thee, vertellen de kinderen elkaar over hun dag. 't Is precies alsof ze elkaar al weken niet gezien hebben! Grenzen worden verlegd op vlak van sporten en uitdagingen, maar ook vriendschappen krijgen tijdens deze reis andere invullingen, meer betekenissen, en kinderen die voordien geen of weinig contact hadden, groeien hier toch naar elkaar toe (I’m not crying, you are!).
Vrijdag = visdag. Een zwarte vis (enfin, zo vertalen de kinderen toch Back - Fish in de menu) met aardappelen en een salade. Niet ieders favoriete maaltijd, maar het terugkerende zinnetje van één van de leerkrachten klinkt weer door de refter: “Als je niet goed eet, heb je weinig energie. Juist die energie heb je nodig om te kunnen skiën hé!” Jullie kunnen dat zinnetje ook thuis altijd eens proberen…
Een avondje vrij voor de leerkrachten en moni Peter! De skimonitoren van de organisatie hebben een quiz in elkaar gestoken voor hun skiërtjes. “Wie heeft er het meeste lucht in zijn longen in de bergen hier? Blaas een ballon zo snel mogelijk op en laat hem ontploffen!”
“Wie kan er het beste overleven op de Noordpool? Kleed je zo goed mogelijk aan!”
Zeven jassen, drie broeken en een hele gang vol met verloren voorwerpen later, kruipen we weer moe maar voldaan onze bedjes in.
Spider-Mangewijs geven de leerkrachten een dikke knuffel aan zij die er nood aan hebben. De stapelbedden zijn hier soms drie bedden hoog hé! Vandaar de verwijzing naar juf Charlotte’s favoriete film. In slaap vallen met Peter Parker in het achterhoofd is toch ook niet slecht hé?!
Slaap lekker en en een fijn weekend voor iedereen!
Verslag van dag 4
Enkele jongens sprongen vroeg uit hun bed vanochtend omdat ze wat liedjes mochten kiezen om mee op te staan. Hadden we daar op het moment zelf spijt van? Tja, misschien.. Wakker worden met een combinatie van hardstyle en Donald Muylen is niet echt de beste combinatie ooit.
Vandaag niet skiën dus de ochtend kan wat rustiger verlopen dan anders. De kinderen nemen dat redelijk letterlijk, want de helft van hen komt in pyjama naar de refter. Het geeft wel een beetje een soort van ‘thuisgevoel’, samen in pyjama aan tafel zitten.
Het vijfde leerjaar mag in de voormiddag gaan tuben: met een band op een gemaakt parcours van sneeuw naar beneden glijden. Een helm is verplicht, want dat gaat toch behoorlijk snel (zalig dus)! Het zesde leerjaar krijgt van Bompi een snelcursus in lawines. Hij vertelt met passie over hoe die ontstaan, wat je kan doen als het je overkomt,... En goed opletten geblazen, want juf Hannah en juf Charlotte quizzen daarna tegen de hele klas over de les. En of zij willen winnen? Jaaa, maar al te graag!
Het zesde leerjaar krijgt daarna de keuze uit een aantal activiteiten. “Het is echt wel een chille voormiddag” wordt er gezegd tussen de kinderen.
Het eten van deze middag doet ons toch een beetje denken aan de Belgische keuken: een heerlijk stukje krokant gebakken kip met rijst en groentjes, verrukkelijk!
Terwijl de zesdejaars de tubingbaan polijsten met hun banden verzamelt het vijfde leerjaar aan de ingang van het hotel om te voet de streek te verkennen. Veel kinderen met een lang gezicht, want ‘wandelen is toch het saaiste wat we als leerkracht kunnen verzinnen’. Maar niets is minder waar, onder impuls van juf Karlien, meester Simon, juf Els en moni Peter start een heuse avonturentocht. We passeren weidse sneeuwlandschappen, bevroren riviertjes en idyllische brugjes. Samen bewonderen we de majestueuze bergpieken afgetekend tegen een stralend blauwe hemel. Onderweg worden de kinderen uitgedaagd. “Maak minstens twintig sneeuwengelen!” of “Volg subtiel de voetstappen van de leerkrachten in de sneeuw” of “Wedstrijdje lopen tot aan die paal daar” (de leerkrachten weliswaar met een kleine voorsprong)... We laten onderweg geen sneeuwhelling ongemoeid: klimmen, glijden, vallen en terug naar boven klauteren. De mokkende gezichten maken geleidelijk aan plaats voor een brede glimlach met blozende wangen: missie geslaagd! Als beloning wordt gesmikkeld van een overheerlijk gebakje terwijl de kinderen vol ontzag luisteren naar de Alpineverhalen van Bompi (want ook voor de vijfdejaars wou hij even tijd maken).
Dan is het tijd voor een toch iets wat klassevolle avondactiviteit. Een half uur tussen het avondeten en de activiteit lijkt lang, maar de kinderen moeten zich volledig uitdossen, want in een casino kom je niet binnen met een joggingbroek. Het verzamelliedje komt uit de boxen en één voor één worden de klanten binnengelaten in het casino. "Goedenavond jongeheer, u mag langs hier binnen,” klonk het meer dan één keer. “Bedankt dat u voor ons casino koos vanavond, juffrouw. De spelen worden zo dadelijk uitgelegd door de casino-eigenares” aka juf Siebe. De spelleiders werden zorgvuldig uitgekozen, want zij moeten ervoor zorgen dat de gasten zich tiptop voelen en veel geld uitgeven. Het casino in Lungötz is niet het eerst het beste. Dat kon je zien aan de prijslijsten. Er moest dus veel geld uitgegeven worden én goed gespeeld worden.
Black jack, roulette, denkspelletjes,... Er werd ingezet op allemaal verschillende soorten spelletjes. De meesten hun portefeuille werd snel gevuld, maar ook het casino zelf draaide vanaf het begin een goede omzet. De bar kon bijna niet volgen door de vele bestellingen. “Wanneer sluit het casino eigenlijk?” werd er gevraagd. “Goh, zolang er geen grimmige sfeer hangt en de centjes gemakkelijk binnen vloeien, blijft het casino open!” Een nieuwe motivatie om opnieuw alles op alles te zetten in de verschillende spelletjes.
Maar ook een casino sluit uiteindelijk zijn deuren. De casino-eigenares kan haar ogen niet geloven, wat een fenomenale avond. Zoveel omzet is er nog nooit gedraaid! De spelleiders krijgen elk nog een bonus en worden ook naar huis gestuurd. Morgen een nieuwe dag, niet meer in het casino, maar op de skipistes van Lungötz en Dachstein West. Hopelijk hebben de kinderen niet alles opgedaan in het casino, want een frisse cola of een warme chocomelk op de piste smaakt altijd. Tot morgen lieve familie en vrienden!
Verslag van dag 3
Hetzelfde uur, hetzelfde liedje om op te staan en oh ja, ook hetzelfde heerlijke ontbijt staat voor ons klaar. Ook de skimonitoren staan al klaar om te vertrekken dus haasten we ons een beetje.
Ondertussen zijn we al wat wijzer geworden als leerkrachten (Ja, dat kan zeker nog.) en controleren we de kinderen al onderweg naar beneden of ze wel effectief alles bij hebben. “Waar zijn uw handschoenen? Beneden? Ok, dan is het goed.” We hebben er toch een paar te stekken, maar beter nu weer een trapje op dan de skilaarzen vijf keer aan en uit moeten doen.
Evenveel goesting om te skiën als gisteren? Ja, daar twijfelen we niet aan! De skimonitoren herschikken nog even de beginnende skiërs. Zo kan iedereen op zijn eigen niveau leren skiën. ‘s Nachts kruipen de temperaturen toch behoorlijk onder nul waardoor de skipiste in de voormiddag redelijk ijzig aanvoelt. De kinderen worden hier perfect op voorbereid door hun monitoren.
De gevorderde skiërs oefenen verder op de basis, maar al snel worden de trucjes bovengehaald. De beginnende groepen die gisteren al de lift namen, bouwen hier weer op verder. Aan het einde van de voormiddag zijn ook de laatste beginnende groepen, klaar om de ankerlift te nemen na alweer een welverdiende pauze!
Maar eerst (en ja het gaat weer over het eten) gehaktballen met puree, sla en tomaten. Oh nee, we vergeten nog de bouillonsoep. Deze keer met overdreven veel pastasterretjes, maar geweldig lekker! Ook met het dessert worden we meer dan verwend: een dame blanche (Lees ook als: een klein potje ijs met vanillesmaak en chocoladesmaak, maar hé ons hoor je niet klagen hé!).
Tijd voor een siësta krijgen we niet, want de monitoren trekken hun ski-jassen al aan. Dan vragen wij maar een extra koffie en hop, klaar voor de tweede skisessie van de dag. Na een half uur klautert de laatste leerling van de ankerlift af. Het is officieel: alle kinderen hebben de ankerlift genomen! Een opgestoken duim, het krampachtig vasthouden van het anker, vol zelfvertrouwen, met een brede glimlach,... Alle soorten gezichtsuitdrukkingen, houdingen, … zijn gepasseerd. Tijdens het schrijven van dit verslag zijn we nog bezig over hoe fier we zijn op alle kinderen, fantastisch!
‘s Avonds eten we à volonté croque monsieurs. Na een hele dag skiën smaakt dat nog extra lekker. Na het eten maken we ons meteen klaar voor de fakkeltocht. De fakkels worden uitgedeeld en aangestoken. Zoals bij de dag van aankomst zijn de wegen nog steeds glad, dus oppassen geblazen! De sterrenhemel, de sneeuw en de gigantische bergen zorgen voor een poster tafereel. Het is donker, maar het lijkt, wanneer we in de verte kijken, alsof het een poster is waarnaar we kijken.
Een verhaal kan tijdens dit idyllische plaatje niet ontbreken. We laten jullie meegenieten van het ontstaan van het Jugendhotel Lammertalhof verteld door meester Simon en juf Charlotte. Morgen gaan we tuben dus de ski’s blijven een dagje aan de kant. Slaapwel en tot morgen!
“Heel lang geleden in het verre Oostenrijk woonden een boer met zijn vrouw en zoon in een bergdorpje Lungötz. De boer had wel 100 lammetjes en verzorgde ze allemaal met evenveel liefde. Op een avond hoorde hij een heel vreemd geluid, maar hij negeerde het. Toen hij de volgende ochtend in zijn stal kwam, was er een lammetje verdwenen. Hij vond enkel een bloedvlek in het midden van de stal. Hij en zijn zoon gingen op zoek naar sporen. Geen schoenafdrukken, geen wolvensporen,..helemaal niets. De boer brak zijn hoofd, maar ging naar bed zonder enig idee over het lot van het lammetje. De volgende nachten gebeurde hetzelfde; opnieuw en opnieuw. Na een week was de boer het zo beu dat hij en zijn zoon op zoek gingen naar de dader. Ze gingen op pad in de nacht op de smalle, gladde, besneeuwde paadjes in Lungötz. Toen hoorden ze geritsel in het bos naast hun en zagen ze achter een dikke boom een grote veer steken. Een kleine kabouter met een groen pakje en een grote hoed met een gigantische veer kwam tevoorschijn. De kabouter kent alle verhalen van het dorp en had dus ook het verhaal van de verdwenen lammetjes gehoord. De kabouter bood zijn hulp aan op één voorwaarde. Ze moesten een herberg laten bouwen op de plek waar ze de lammetjes zouden vinden voor de plaatselijke jeugd in het dorp. Zo kon het dorp heropleven en was er iets te doen voor de mensen. De boer en de zoon vonden dat een goed idee en samen gingen ze op pad. Ze wandelden verder door de schitterende bergen. De kabouter wees naar de felste ster van het heelal en zei dat ze die ster moesten volgen. Uiteindelijk kwamen ze terecht bij een lege plek. Overal lagen de lijkjes van de lammetjes. Toen ze daar stonden, vloog er een gigantische vogel over hun hoofd: de lammergier. Ze lokten de gier in de val en legden hem aan de ketting. Op die plaats bouwden ze, zoals beloofd aan de kabouter, een herberg met de naam Jugendhotel Lammertalerhof. Tot op heden is de herberg nog altijd een groot succes.”
Verslag van dag 2
“Here comes the sun. Here comes the sun. And I say, it’s all right.” De eerste zinnen van ons opstaanliedje klinken door de boxen. De kinderen zijn al even opgewekt als The Beatles zelf.
Het is 8u15 en tijd voor pistolets! Met choco of kaas of salami of hesp,.. Of liever een pistolet met confituur? Sommigen gingen voor cornflakes … en de juffen en de meesters, die gingen voor koffie! Niet dat ze moe waren, want gisterenavond was het stil omstreeks half 10. “Wij gaan echt wel een nachtje door doen!” Nee hoor, daar kwam niks van in huis !
Vandaag was het dan zover: onze allereerste skiles in de bergen van Oostenrijk! Het aantrekken van de skischoenen ging eigenlijk nog vlotter dan verwacht (met een beetje hulp van het Brantano personeel of lees ook: de skimonitoren). Maar eens buiten verzameld, klonk het in koor door de leerkracht: “Waar is uwe skihelm? Waar zijn uw handschoenen? Zonnecrème gesmeerd?” Vóór het skiën hadden de leerkrachten hun sport van de dag al gehad met het halen van vergeten spullen. Maar hè, niet erg hè !
Jo, Jos, Jan, Johan,.. de skimonitoren stonden te popelen om te vertrekken. Ja, jullie lezen het goed. Alle namen beginnen met de letter J. De enige skimonitor met naam die we konden onthouden, was Luc. Maar die kon zijn eigen naam niet onthouden dus mochten we hem Bompi noemen. Tot groot plezier van de kinderen.
De gevorderde skiërs moesten eerst nog een testje doen onder het toeziend oog van de monitoren. Daarna werden ze verdeeld in groepjes en gingen ze al snel de lift op tot boven. De pizzapunten zijn daar allang opgegeten, maar even de basis herhalen, kan nooit kwaad!
De beginnende skiërs werden opgedeeld in kleinere groepjes met elk hun persoonlijke skimonitor beginnend met de letter.. J natuurlijk! Kleine stapjes om te beginnen, maar al snel ging elk groepje één voor één een beetje hoger de berg op. “Het zijn precies allemaal skitalenten, ongelofelijk!” zei den Bompi nog.
Na een goeie twee uur skiën was het tijd voor een welverdiende pauze. De zon scheen volle bak op ons snoetje, maar het zweet kwam dan ook volle bak op ons voorhoofd. Frau Kraft stond klaar met schnitzel en frietjes, jeeej! Daar werd heerlijk van gesmikkeld! Maar veel tijd om siësta te nemen, was er niet. Nog geen uur later was het alweer tijd om de skipiste onveilig te maken. Iedereen had minstens een laagje kleren uitgedaan en de drinkbussen gingen wijselijk mee.
De gevorderde skiërs gingen weer helemaal tot boven. Allez, niet helemaal tot boven. Het zonnetje heeft heel wat voordelen, maar de sneeuw boven op de berg heeft toch een beetje afgezien en terug plaatsgemaakt voor gras. Tot onze verbazing gingen ook de eerste groepen van de beginnende skiërs de ankerlift nemen. We moeten onze Bompi toch gaan geloven..
De kar van het vieruurtje horen we nog net niet rinkelen tot op de piste (ja, zo dichtbij ligt de skipiste dus echt he). Tijd om onze skijassen en skibroeken aan de kapstok te hangen. En na het vieruurtje voorzien we een rustig kamermomentje. Ideaal om met de kamergenoten bij te babbelen over de avonturen op de skipiste. Ook een lekkere warme douche is voor velen welkom. De kaartjes naar huis worden geschreven, want die moeten nu echt wel de post op!
Als avondeten mogen we weer genieten van een verrukkelijke Oostenrijkse maaltijd: Kaiserschmarn met Apfelmus. Lijkt op een soort pannenkoek, maar dan toch ook weer niet.
Elke avond hebben we ook een avondactiviteit voorzien. De een wat zotter dan de andere. Vanavond maakten we onze skimannetjes. Een aandenken aan een nu al memorabele week. De bedden worden opgemaakt en de nachtzoentjes worden uitgedeeld. En nu maar vlug naar jullie warme nestje, en denk erom oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaaplekker!
Verslag van dag 1
Met kleine oogjes, kloppende hartjes en stijve benen van de busreis, komen we één voor één de bus uit. Zelf hebben we al slechtere maandagochtenden gehad! De organisator zegt dat we goed moeten oppassen, want de weg naar het hotel is spekglad. En ja, dat hebben we gemerkt!
De instructies worden reeds luidkeels geroepen, door de immer gestructureerde juf Hannah: “Iedereen neemt een valies vast en zet deze voor de ingang van het hotel! Is de valies niet van jou? Geen probleem, gewoon sleuren en gaan!”
Al sleurend en slepend, maar toch met open mond en ogen vol verwondering, klauteren de kinderen de gladde weg op richting het hotel. De andere school is nog niet vertrokken en we moeten een klein beetje schuiven in de planning. Een probleem? Maar nee, natuurlijk niet! Onze skikleren hadden we al aan en de sleetjes waren snel uitgepakt. Dus hop, de berg af!
Sommigen vliegen niet meteen de berg af, maar staan te kijken met fonkelende ogen naar het machtige uitzicht op de achtergrond van de skipiste: torenhoge bergen, gigantische bomen, een wit tapijt en bovenal: DE ZON! Een verbluffend moment!
Zoals bij de meeste traditionele grootouders, wordt de bel van het eten geluid omstreeks half twaalf. Geen moment te vroeg voor enkele kinderen. De net iets te zoute bouillon ging toch vlot naar binnen. Een portie sla, een beetje rijst en een heerlijk zacht stukje kalkoen vulden gretig de knorrende magen. Een echte Oostenrijkse maaltijd om mee te beginnen!
En dan, tijd voor het spannendste moment van de dag: de kamers! Eén voor één worden de kinderen afgeroepen en mogen ze hun kamer ontdekken. De kamerprijs voor de mooiste en properste kamer heeft de motivatie een duwtje in de rug gegeven. Bedjes worden opgemaakt, valiezen worden uitgepakt en netjes in de kast gezet. We moeten toegeven, er zijn al veel kamers die wel eens kans maken op iets lekkers!
Om dinsdag de eerste skidag zo vlot mogelijk te laten verlopen, mochten we vandaag al onze skibotten en ski’s gaan passen. De monitoren van Snow Companion stonden precies in de Brantano; “Madame, voor u een zwarte laars met grijze gespen. Zitten ze goed? Ja? Ok, verkocht! U mag doorschuiven en betalen aan de kassa.”
Na het besef dat we morgenvroeg een half uurtje vroeger moeten opstaan om al die laarzen aan te krijgen, willen we toch nog even genieten van de laatste zonnestralen, hééérlijk! Daarna tijd voor ons sneeuwklassenliedje, enkele afspraken (want ja, met 70 kinderen is het soms al eens druk..) en nog even een rustmomentje op de kamer.
Klokslag zeven uur mogen we gaan eten. Eén, twee, drie, spaghetti! Om deze eerste dag rustig en vredevol af te sluiten, organiseren wij nog een heuse klassieker: de zangstonde! Gelukkig hebben we de immer getalenteerde moni Peter bij om ons op de gitaar te begeleiden. Of voor de vrienden: Hippe Peter! Uit de ene mond komen al wat luidere klanken dan uit de andere. Zou de busrit en het iets te weinig aantal uren slaap daar iets mee te maken kunnen hebben? Voor sommigen is het hoog tijd om die uren slaap in te halen.
Om 21u kruipen we moe maar voldaan ons bedje in. Morgen moeten we fris en monter om 9u (!) op de piste staan. We hoorden vandaag hier en daar toch een klein stresske voor morgen: “Moeten we die lift morgen nemen? Daar geraak ik nooit op!”
Maar komt goed, wij hebben er alle vertrouwen in en vooral heel veel zin! Slaapwel en tot morgen liefste familie en vrienden!
Onze sneeuwklassers zijn om 10.10 uur goed aangekomen op hun bestemming !
Ze hebben de reis goed doorstaan en zijn inmiddels gestart met hun avonturen in de sneeuw. We houden jullie op de hoogte van hun ervaringen.
